Afscheid nemen bij het hek… het voelt toch een beetje gek.
Om half 9 loop ik alleen naar huis. De oudste zit inmiddels in groep 8, dus ik zou er aan gewend moeten zijn. Toch voelt het dit jaar anders.
We lopen met zijn vieren naar school. De oudste schiet al snel de andere kant op, want hij moet door de andere ingang. De jongste vindt het erg spannend. Ze krijgt een nieuwe juf die ik zelf dus ook nog nooit gezien heb. Spannend. Maar ook de kleuters moeten alleen naar binnen lopen. De directeur ziet dat ze het spannend vindt en loopt met haar mee. Nog even veel plezier toewensen en zwaaien. Hoe anders gaat het bij de middelste. Zij heeft er zoveel zin in. Dag mam, tot vanmiddag. Dat komt helemaal goed.
Voorheen gingen alle ouders mee de klas in. Bij de oudste mocht ik dit al snel niet meer. Hij wilde alleen. Prima. Maar de dames vinden het nog wel fijn dat ik even meeloop. Of vul ik dit nu in? Vind ik het zelf niet stiekem heel erg fijn? Ja misschien ook wel. Ik mis nu toch een stukje betrokkenheid of zo. Even kort iets doorgeven voor of na school is zoveel fijner dan alles maar te mailen. Even zien op welke plek ze zitten, wat voor knutselwerk ze hebben gemaakt, sfeer proeven.
Toch ben ik er wel voorstander van om niet met 30 ouders in de klas te staan. Nu wordt het afscheid zo kort mogelijk gehouden. De zelfstandigheid van kinderen wordt bevorderd. De juf of meester heeft gelijk de aandacht voor de kinderen en wordt niet afgeleid door alle ouders in het kippenhok. De lessen kunnen op tijd beginnen. Alleen voor de kinderen die het moeilijk vinden om afscheid te nemen is het heel lastig om helemaal alleen over het plein naar de klas te lopen. Dan is het toch fijn dat er iemand mee kan lopen. En voor de ouders 🙂
Dit bericht is puur geschreven als ouder. Volgende keer zal ik een stukje schrijven over het afscheidsmoment bekeken vanuit mijzelf als pedagogisch medewerker.