Onze ervaringen met de zorg in Amerika

Omdat er vraag naar was… en het de afgelopen dagen te heet was om het huis te poetsen… Het is een heel verhaal geworden. Heb je geen zin om alles te lezen, scroll dan door naar ‘echt Amerika?!’ Daar staat alles wat ons opgevallen is puntsgewijs.  

De eerste 24 Uur in Amerika

Na een dagje Niagara Falls (zie mijn vorige bericht) en een flinke file bij de grensovergang kwamen we ’s avonds aan bij onze vrienden in Pittsford. Wat leuk om hen weer te zien! We gaven de cadeautjes en de kinderen gingen gelijk trampolinespringen. Heerlijk zo’n grote trampoline waar ze met meer kinderen op kunnen. De volgende ochtend baalden ze dan ook flink dat het regende en ze niet konden springen. Gelukkig was het ’s middags droog. Ze sprongen een paar minuten. Ik stond voor het raam te kijken en Alex was bij de kinderen aan het fotograferen. Op het moment dat hij met zijn rug naar de kinderen toe stond hoorde hij ‘KRAK’.

En gelijk daarna riep onze oudste zoon ‘Auw mijn been’. Ik zag hoe hij sprong en neerkwam, zijn been leek iets te zwikken. Verder zag het er niet heel gek uit. Alex voelde zijn been, tilde hem voorzichtig op en zette hem in de auto. Ik wist niet dat onze zoon zo stoer is! Ik pakte snel mijn boekwerk  😉 met alle papieren en we gingen naar de Urgent Care. Deze was voor Amerikaanse begrippen echt dichtbij.

Van Urgent Care to Emergency Room

‘Zijn jullie verzekerd?’, was de eerste vraag die gesteld werd. Uh,.. Ja… maar kunnen we hem even neerleggen, want dit is niet goed voor zijn been. Na even wachten was er gelukkig een bed vrij. Eerst moesten we een aantal standaard vragen beantwoorden.

Oeps..

En toen de röntgenfoto gemaakt werd ben ik al gaan bellen met SOS International. Het dossier werd aangemaakt en zij zouden ervoor zorgen dat we niet alle kosten van de Urgent Care en het ziekenhuis moesten betalen. Er werd namelijk gelijk een ambulance gebeld, want zijn been was duidelijk gebroken. En ook dusdanig, dat de Urgent Care hier niets mee mocht doen. Dus man en zoon gingen in de ambulance naar het ziekenhuis in Rochester en wij (Amerikaanse vriendin en ik) volgden. Gelukkig reed zij, want ik was vast verdwaald. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis kregen we een hele opvallende sticker op.

Zonder deze sticker kwam je niet in het eerste hulp gedeelte van het ziekenhuis.

Ziekenhuis

Het was inmiddels avond en het werd duidelijk dat er geopereerd moest worden. De breuk zat hoog in zijn bovenbeen, een schuine lange spiraal. Eerst gips er om, om het de volgende ochtend te opereren.

Gips om het been stabiel te houden.

Hij had niks gegeten sinds lunchtijd. Meer dan af en toe een slokje water mocht ook niet in verband met de operatie. We spraken af dat Alex zou blijven slapen. Ik zou naar de meiden gaan. En de volgende ochtend zouden we met z’n drieën spullen brengen. De operatie werd weer uitgesteld. Achteraf denken we omdat de het ziekenhuis eerst alles wilde regelen met de verzekering. Om 16.00 uur had hij toch wel honger gekregen, dus we vroegen nogmaals hoe laat de operatie zou starten.

Er kwam schot in, rond 18.00 uur was hij onder narcose. Een titanium plaat en vele schroeven moesten zijn bot stabiliseren. Na drie uur werd onze zoon weer wakker. Alles was goed gegaan. Alleen er zat geen gips om? Dit vonden wij zelf heel apart, maar na een uitleg over de versteviging van zijn bot en het bewegen van zijn knie en onderbeen waren we hier eigenlijk wel blij mee.

Naar ‘huis’

De eerste keer fysiotherapie was gelijk de volgende ochtend. Hij moest proberen te lopen met krukken. Oeps.. Hij viel flauw. Niet heel gek, hij had nog steeds niets gegeten. Het ’te’ zoute soepje van gisteravond was er weer uitgekomen en het ontbijt was nog niet bezorgd. ‘s Middags een nieuwe poging. Alex ging even naar huis en ik bleef in het ziekenhuis. Gelukkig ging de nieuwe poging tot staan en het lopen met krukken goed. We konden naar ‘huis’. Of eigenlijk het huis van vrienden. Hij mocht nog niet vliegen, dus echt naar huis was geen optie. De krukken en een kussen mochten we mee nemen. Onze vrienden leenden ondertussen ook een rolstoel en krukken bij de vrijwillige ambulance. We kregen een heel blad met instructies mee en oefeningen voor zijn been. En telefoonnummers voor het aanvragen van een medisch rapport. Pijnstilling mee en gaan. Dat bleek nog best lastig. Hoe moest hij de auto in? Gelukkig is hij nog niet zo zwaar.

Controle afspraak

Bijna twee weken later hadden we een afspraak staan ter controle. Nadat we een heel boekwerk ingevuld hadden met vragen over de huidige situatie en over vroeger (met hoeveel maanden kon hij rollen en lopen etc.) waren we al snel aan de beurt.Gelukkig zag alles er goed uit. We kregen de ‘fit to fly’. We belden de verzekering en een retourticket werd geregeld. Business class bleek nodig te zijn. Een geluk bij een ongeluk.

Urgent Care; nog een keer.

We namen zoon mee in zijn rolstoel naar New York City. (Over de rolstoelvriendelijkheid van deze stad zal ik later schrijven.)

1 Dag waren we hier en we konden weer naar de Urgent Care. Onze oudste dochter kreeg iets in haar oog tijdens een windvlaag. (Tussen de hoge gebouwen met rechte straten kan ineens een harde wind komen.) Bij de Urgent Care moesten we eerst weer veel papieren invullen. Ook hier waren we snel aan de beurt. Het bleek een flinke schaafplek/ kras op het hoornvlies te zijn. We betaalden, haalden de voorgeschreven druppels en namen onszelf voor dat dit de laatste keer was. Misschien bubbeltjesfolie om de jongste wikkelen?

Echt Amerika?!

  • Vriendelijke behulpzame mensen.
  • Heel goed voor de kinderen in het ziekenhuis. (Hij kreeg een cadeautje van een stichting die speelgoed inzamelt. Er was een ‘pets day’, een hond kwam op je kamer. Ipads te leen bij spannende momenten als het zetten van een infuus. Een pedagogisch hulpverlener die uitleg geeft. De verpleegkundige heeft geen witte doktersjas, maar een gekleurde.)
  • De eerste vraag is of je verzekerd bent.
  • Heel veel mensen in het emergency department. Blijkbaar ook veel die niet naar een gewone dokter gaan met kleine ongemakken, omdat ze niet verzekerd zijn.
  • Indekken voor alles wat kan gebeuren. Na een stuk of zes handtekeningen voor ‘wat als-situaties’ werd er pas geopereerd.
  • Je kunt niet zomaar op bezoek komen. Voor volwassenen was een paspoort nodig om een bezoekerspas met foto te krijgen. Kinderen kregen een armbandje met de datum er op.
  • Goede maar hele dure  zorg.
  • Aparte ontmoetingen heb je overal, maar toen de oudere  vrouw met gouden wimpers, gouden pruik en opvallende jurk naar ons toekwam stond ik wel even raar te kijken. We zaten in een wachtkamer, omdat onze zoon geopereerd zou worden. En zij begon over al onze ‘angels’ en ‘God Bless you’ Ze stelde geen vragen, wilde dit gewoon even kwijt.
  • Aanklagen is hier de gewoonste zaak van de wereld. Ook als je zelf ongelukkig neerkomt op een trampoline krijg je de vraag of je iemand wilt aanklagen.
  • Het papierwerk regelen was wel een dingetje. Eerst stuurden ze ons terug naar huis, om te moeten bellen voor het medisch rapport. Daarna faxen en mailen. Uiteindelijk zijn we een paar dagen later alsnog naar het ziekenhuis gereden waar we binnen 10 minuten het dossier meekregen.
  • Als de financiële afdeling van het ziekenhuis een Amerikaans telefoonnummer en adres hebben blijven ze dat bellen. Ook als je al lang je Nederlandse contactgegevens hebt doorgegeven.
Met de rolstoel in Central Park.

Reis- en annuleringsverzekering

Wij zijn zo blij dat we een reis-en annuleringsverzekering met werelddekking en geneeskundige kosten hebben. De zorgverzekering betaald namelijk tot Nederlandse tarieven. En dat is vele malen minder dan de daadwerkelijke kosten in Amerika. Hoe hoog de kosten zijn weten we nog niet, maar 14 mijl in een ambulance (zonder spoed) kost al 1375 Dollar.

Ook regelden ze de terugvlucht voor ons. Een vlucht met overstap in economy class was voor onze zoon allesbehalve prettig. Aangezien pas op het laatste bekend was of hij mocht vliegen werd het een last-minute boeking die duurder was dan onze hele reis.

Weer in Nederland

We zijn weer in Nederland. Terug van een onvergetelijke reis. We hebben een ander stukje van Amerika gezien. Iets wat we liever niet zagen, maar wel veel indruk heeft gemaakt. Over een week hebben we een afspraak bij een orthopeed. Dan horen we hoe het verder gaat.

2 antwoorden op “Onze ervaringen met de zorg in Amerika”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

5 × 3 =

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies ". Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten