Kinkhoest

Het is alweer lang geleden dat er hier iets toegevoegd is. Druk, druk zeggen ze dan. Maar eigenlijk had ik ook geen zin om iets te typen. Na de vakantie in Engeland zijn we nog een week naar Texel geweest in de kerstvakantie. En daar begon de ellende. Hoesten..  Hoesten.. En nog meer hoesten. Net als de rest van Nederland.

Benauwd

Thuis ging het even zo door, totdat de jongste (8) de nacht van oud op nieuw meerdere pseudokroep aanvallen kreeg. Dachten we.

Ze is  bekend met pseudokroep, maar normaal gesproken maar 1 of 2 op een nacht en alleen bij veranderingen van weersomstandigheden (voornamelijk rond oktober/februari, maart). Contact met de huisartsenpost leverde niets op, een puffer was niet nodig, want op dat moment had ze geen aanval meer. Niet helemaal tevreden met het antwoord gingen we de volgende nacht in. En ook deze nacht zaten we regelmatig bij het raam met een benauwd kind. Alleen ’s nachts. Overdag hoestte ze nauwelijks. Ik wel, net als de andere kinderen. Alex ontsprong de dans.

Naar de huisarts

Toch maar weer gebeld met de huisarts, maar aangezien de rest van Nederland ook aan het hoesten was werd het op dat moment nog niet heel serieus genomen. Ze kon een vingerprikje krijgen.  Geen ontsteking, dus niets aan te doen. Dus we keken het een paar dagen aan. Tot de buien zo heftig waren dat ze eerst helemaal rood aanliep en zelf in paniek was. Weer gebeld. Ze kreeg een puffer en weer een vingerprikje. Nog geen huisarts gezien op dat moment.

Benauwd en weer naar de huisarts

Een dag later kreeg ze een hoestbui. Ik was vrij rustig, maar stond echt op het punt om 112 te bellen. Ze was in paniek, bleef gebaren dat ze geen adem kreeg en waar er eerst nog geluid kwam door het hoesten was dit nu echt niet veel meer. Een klein piepje bij inademen. Het leek echt of ze stikte in het slijm. Zo eng. Ik heb natuurlijk mijn EHBO voor het werk in de kinderopvang. Dus ik op de rug slaan zoals ik geleerd heb. En net toen ik mijn telefoon pakte gaf ik nog een laatste klap op de rug en spuugde ze wat slijm uit. Gelukkig. Dat was eng voor haar, maar ook voor mij. Op dat moment was ik er echt klaar mee. Dit was geen gewone hoest en er moest iets gebeuren. Dus weer naar de huisarts gebeld en binnen een uur konden we terecht. Ondanks dat ze op dat moment helemaal niet hoestte nam de huisarts het heel serieus. Ze had geen ontstekingen en geen slijm hoorbaar in longen of luchtwegen. Dat was het moment dat ze aan kinkhoest dacht. Iets waar ik zelf nog nooit aan gedacht had. Dus een stokje in de keel voor wat slijm en wachten op de uitslag die een paar dagen later zou komen.

En dan..

Ondertussen hebben we contact gehad met de GGD, school en mijn werk. Want zoals de GGD zei als dochter het zou hebben dan hoefde ik niet meer te testen, want dan was mijn hoest ook kinkhoest. Gezien het verloop van de ziekte.  Ik heb vanaf het moment van vermoeden van kinkhoest natuurlijk niet meer met de baby’s gewerkt. En we hebben met z’n allen zwangere vrouwen en baby’s op afstand gehouden. Uiteindelijk bleek het dus inderdaad kinkhoest te zijn, ofwel de 100 dagen ziekte. Fijn dat ons gevoel klopte, het inderdaad geen gewone hoest was. Maar 100 dagen was een minder fijn uitzicht. En ook dat er niets aan te doen was maakte het niet heel erg leuk zullen we maar zeggen.

Het einde is in zicht.

Nu is het begin april en ze is er nog steeds niet vanaf. Gelukkig zijn de buien minder heftig en minder vaak, dus het einde is in zicht. Maar was heftig is dit geweest zeg. Er zijn dagen geweest dat ze echt meerdere keren per uur flink op de rug geslagen moest worden, omdat ze er zelf niet uitkwam. De paniek in haar ogen was echt niet prettig om te zien. Ze kon geen hele dagen op school volhouden. We waren al blij als een halve dag lukte. Het kostte haar zoveel energie en ze was erg moe van al die nachten wakker zijn.

Wat is mij opgevallen:

• Hoestdrankjes en slijmoplossers zijn duur.
• Bij alle drie de kinderen verliep het anders, terwijl ze allemaal gevaccineerd zijn.
• Uit eigen ervaring: het is echt een andere hoest dan ik eerder heb gehad. Het voelde anders dan de kriebelhoest of de echt vastzittende hoest. Kan het moeilijk omschrijven.
• Ik dacht zelf, voordat het in het nieuws kwam, dat kinkhoest nauwelijks nog voorkwam en minder heftig zou zijn. Dit is ook de reactie van mensen in onze omgeving.
• Ik kan me heel goed voorstellen dat dit voor baby’s heel gevaarlijk is. Als ik kijk naar de moeite die het onze dochter heeft gekost om wat slijm op te hoesten. Kleine baby’s kunnen dit echt nog niet. Ze liggen dan ook nog eens, waardoor het nog erger is.
• Ik durfde onze dochter echt niet alleen te laten in het begin. Later kon dat ook opa/oma of de juf zijn.
• Dochter ging er heel goed mee om. Ze heeft wel een keer gemopperd over dat ze er klaar mee was, maar dat vonden we niet meer dan logisch. Wij waren er zelf al zo klaar mee.
• Het blijkt dus een bacterie te zijn, maar antibiotica helpt niet tegen de symptomen. (Stom!) Alleen om de besmettelijke periode te verkorten.
• We kregen allemaal een terugval na een paar weken waarbij het zelfs nog heftiger was dan in het begin.
• School heeft zo goed meegedacht en haar geholpen. Heel fijn!

En wat ik nog het meest bijzonder vond:

• Dochter had meerdere malen een flinke bui in de omgeving van veel onbekende mensen. En er is maar een enkele keer iemand komen vragen of ze konden helpen. Ik gaf dan gelijk aan dat het niet nodig was i.v.m. kinkhoest en dat ze dit vaker had en er met een beetje hulp van mij weer uit kwam. Misschien straalde ik genoeg rust uit, maar ik vond het toch bijzonder dat als je ziet dat een kind het heel benauwd heeft en echt op haar rug geslagen wordt dat je dan geen hulp biedt. Misschien wisten mensen ook niet wat ze moesten doen. Begrijp ik ook heel goed. Maar ik weet wel dat ik dit zelf anders wil doen.

Nog even dit.

Ik deel dit om te informeren. Niet om een discussie te starten over vaccineren of over de gezondheidszorg bijvoorbeeld. Heb je vragen dan wil ik die natuurlijk graag beantwoorden. Ook ben ik me er van bewust dat kinkhoest bij iedereen anders verloopt. We hadden het met z’n vieren en bij iedereen verliep het anders. Gelukkig loopt het hier allemaal goed af.