Oh gelukkig is het bij jullie ook zo.

Dit bericht schrijf ik nadat ik deze week meerdere keren ouders heb horen zeggen ‘oh gelukkig is het bij jullie ook zo’, ‘ik ben blij dat ik niet de enige ben bij wie de kinderen niet gelijk staan te springen om naar huis te gaan’, ‘let niet op de rommel hoor’.

Tijdens zo’n gesprek komt vaak ter sprake dat vooral moeders soms het idee hebben dat ze de enigen zijn bij wie het niet altijd perfect gaat. En dan nemen ze (of eigenlijk we) een voorbeeld aan het perfecte plaatje. Maar opvoeden gaat niet altijd vanzelf.

Het perfecte plaatje.

Op Social Media zie je de ene prachtige gezinsfoto na de andere. Allemaal lachende gezichten. Kinderen die altijd luisteren. Minimaal drie verre vakanties per jaar. Altijd is het huis op orde. En allemaal aangekleed volgens de laatste mode.

Ik denk dat iedereen wel zo’n gezin in de buurt heeft waar hij of zij in eerste instantie toch een beetje jaloers naar kijkt. Is het bij de ander wel zo perfect als het er uitziet? En ook al is het wel zo. Gun het een ander. Ben gelukkig met wat je zelf hebt. Dat gezegd hebbende..

Realiteit.

Mijn kinderen luisteren niet altijd, drie vakanties per jaar zit er niet in, mijn huis is 9 van de 10 keer niet opgeruimd als er bezoek komt, er kijkt altijd wel eentje boos op de foto en de kinderen lopen regelmatig in vieze of kapotte kleding. Erg? Volgens mij niet.

Er wordt heerlijk gespeeld. De kinderen gaan echt wel schoon het huis uit hoor. En ook die broeken zijn wel eens heel geweest. Maar ze houden van buiten spelen en mogen vies worden. Lekker ravotten. Er zullen gerust kinderen zijn die kunnen ravotten en toch schone kleren houden. Daar horen onze drie niet bij. En dat ze na het spelen bij een vriendje niet naar huis willen is eigenlijk een heel goed teken.

Niemand is perfect. Toch? En wat is perfect eigenlijk? Bijna 10 jaar geleden stond op onze trouwkaart; Ik hou van je. Niet omdat je perfect bent, maar omdat je perfect bent voor mij. Daar gaat het toch eigenlijk om?

Dus moeders van vriendjes en vriendinnetjes, klasgenootjes, familieleden, buren, sportvrienden… als we nou de volgende keer eens allemaal stoppen met ons te excuseren en gewoon genieten van het feit dat we zijn wie we zijn. En niet meer streven naar perfectie?

Ik probeer in mijn blogs ook de realiteit te laten zien. Het echte leven. Met mijn blunders en onhandigheden, maar ook met de heerlijke momenten samen met mijn gezin. Want ik heb natuurlijk de allerleukste man en kinderen 😉